وحشیانه

      امشب یه فیلم نامه می نویسم. داستانش اوایل اسفند به سرم زد و همون موقع ها برای ممد تعریفش کردم. من از تعریف کردن استفاده می کنم تا ایده م یادم بمونه. اما تا امروز در حد ایده مونده بود. امشب میخوام چیزی در حد نسخه اولیه بنویسم. برای بازیگرا به آریا و ساحل فکر کردم؛ چند تا نقش دیگه هم هست که هنوز خیلی راجع بشون نمی دونم.

    فیلم توی ماشین شروع میشه، شبه؛ آ و س اومدن دور دور. اونا از اون ادم هایی هستن که سر عقاید شون وای میستن و راجع بش حرف می زنن و بحث می کنن. همزمان رابطه شون آغاز دوره زوال خودش رو شروع کرده و اونا زیاد راجع به گذشته و اتفاق هاش و اینکه چقدر رومانتیک و بهتر بود حرف می زنن.

س به آ میگه: یادمه اون شب به ساعت ماشینت نگاه کردم و 11:11 بود.

آ با یه حالت عصبانی تدافعی: و این فقط یه عدده. یه اتفاقه. تو کج نگاه می کنی.

   به نظر می رسه اونا به تنش توی بحث عادت دارنو یهو از هم نمی برن، هرچند بالاخره اون جمله ی تکان دهنده و سکوت بعدش اتفاق می افته اما نه انقدر زود. س از نگاهش دفاع می کنه و احتمالن به ا میگه ساعتو نگاه کن و احتمالن 1:11 هست یا اصلن یه عدد بی ربط. بحث اونا به چیز های مئل تقدیر می رسه، مثل اختیار آدما. س از اوناییه که میگه هرجوری نگاه کنی دنیا همونطوری میشه. آ میگه این چیزا شرو وره. همزمان خیلی هم ارجاع میدن به رابطه شون مسائل بحث رو. چیزی که برام مهمه اینه که، این زود با وجود اینکه بهترین دوره ی رابطه رو پشت سر نمی ذارن و مشخصن تفاوت های عمیقی دارن، اما صمیمیت عجیبی بین شون هست. حتی با اینکه رو مرز دیونگی راه میرن و بد فازی می کنن رو هم اما یه چیزی بین شون موج می زنه.

    در نهایت بحث بالا میگیره. آ کنار اتوبان میزنه کنار. بد فازی می کنه میگم ریدم تو این دنیا و فیلان و بیسار. توهین میکنه به خودش و س رد داده جدی. یه ماشین پشتون پارک می کنه. چند تا غادول میان و آ رو ئیاده می کنن. ساحل جیغ میزنه. آ رو کتک می زنن وحشیانه. با س هیچ کاری ندارن. بعدشم آ رو سوار ماشین می کنن و می برنش. انتهای فیلم ساحل رو تنها تو ماشین داریم که سکوت کرده و حالش بده و به دور دست نگاه می کنه. یه سیگار روشن می کنه، میشینه پشت فرمون و میره.